සුනාමිය

                                

ගී සර දිදී වෙනදා එන වෙරළ	සොයා
සාගර ජලය ඈතින් ඈතටම	ගියා
මේ වරයක්ය ,දෙවි දුන් ,නත්තලට	කියා
ධීවර සෙනඟ සිතිජය අල්ලන්ට	ගියා
අපරදිගින් විත් සුදු අය කරන	දගේ
මධුර පාන ගෙන සමහරු පාන	රගේ
සයුර ගෙන ගියා,දැන් දොම්නසය	නැගේ
කවර අයද දැන සිටියේ, දවසෙ	වගේ
නිසසල සයුර වෙත එක්කල නිසා	විස
දළ රළ පෙළකි වෙනදා නැති පුදුම	උස
බලතල වැඩි කරන් ඇවිදින් රකුසු	ලෙස
සුල මුල සොයනු බැරි සේ පෙරලුවා	වෙස
ලෑලි ගෙවල බිත්තිද වහලයද	කඩා
පේළි පේළි ජීවිත කරමතට	වඩා
පීලි අඹරවා ගෙන දුම්රියද	කුඩා
සෝලි කළා සාගරයක්, නොමැති	විඩා
වෙරළෙහි කිලිටි සෝදන්නට ආපු	මෙනි
පෙරළෙයි මුහුද ඒ මේ අත	උමතුවෙනි
මනසෙහි කසල සෝදනු බැහැ	සයුරකිනි
“මිනියෙහි ඇඟිලි කපලා රන් මුදුව	ගනි
වෙනදා වෙරළෙ මින් රළ ඇති සුසුම	බිදි
හැරදා හුස්ම අද ධීවර සෙනඟ	නිදි
පරදා කැලෑ නීතියෙ දුක සැවොම	විදි
නිරිඳා සමඟ යදියත් එක වලට	වදි
සිටු මාලිගා සහ පැල්පත් වෙරළ	දිග
නටුවෙන් ගිලිහි මල් සේ පාවෙනා	රඟ
පටු අදහස් ඇතිව ඇති නැති බේද	ළඟ
ඉටු වෙන දෙයක් කෝ ?තේරෙනවාද	වග
සොබා දහම අපගේ අංගයක්	කියා
ඔබා ඇඟිලි එය වෙනසක් කරනු	ගියා
හබා ඇවිත් දළ රළ පෙළ කඳුළ	තියා
සොබා දහමෙ දරුවෝ ඔබ කියා	ගියා