සොහොන

                  

කාක බෝධියෙ පත් සුළං වැද වයයි මළ බෙර තුන්	යමේ
මාල සහ මල් වඩම් කුමටද මිනී මල් පිපිලා	බිමේ
පාරෙ සුදු වැලි,දෙපස සිට ගොක් කොළත් දෙන ගරු නැත	නිමේ
ඈත ගමකින් අමුත්තෙක් එයි නොයන්නට නැවතත්	ගමේ
පොලව යට සිව් රියන් කුටියක සදහටම නිදි සුව	පතා
සතර කර මත දෝලියක වැඩමවයි සිත නැති මනු	සතා
අහස් මාලිග තනා පල කිම අවසනට පැලවත්	නැතා
සොහොන වත් කෝ අමුත්තෝ එති ඉදින් ඉඩ දිය යුතු	වෙතා
පොළවෙ දුහුවිලි පහස හුරු නැති අයත් පස තුළ	ගොළුවුණේ
සයන අදුනන් නැති අයත් මේ පුංචි කුටියේ	ඇලවුණේ
වැලලියන් කිය කියා මැතිරූ සමහරුත් මෙහි	වැලලුණේ
පාළුවක් නැහැ කනත්තට සැම තරාතිරයම	පැමිණුනේ
මමය මගෙමය කිය කියා දැඩි ලෙසින් අල්ලාගත්	කයේ
සාර අරගෙන කනත්තේ ගස් කොලන් වැඩෙනව දිව	රැයේ
සුළං වැදි ඒ තුරු ලතා පත් වලින් අනියත බව	ගැයේ
එතුරු පමණක් නොවේ ඉර සඳ සහ තරු ද දවසක	මියේ
හිගන්නෙක් වැලලූ තැනක අද රජෙක් ඇවිදින්	සැතපුණේ
සොහොන් කොත් බැඳවුයේ කුමටද තවකෙකුට ඉඩ	නැතිවුණේ
අයියලා මල්ලිලා සොහොනේ එකම වලකට	කොටුඋණේ
කනත්තට එන්නට කලින් තුබු ඉඩම් නඩු නෑ	විසඳුණේ